Zamanın sonsuzluğunda kaybettik güneşi.
Yitirdik…
Koskocaman bir alev topunu küçücük bir kıvılcım’a dönüştürdük.
O bile utanıyordu belki, aydınlatmak tan Dünya yı, çok rahatsızdı.
Güzel şeyler de oluyor du elbette, ama, kötü şeyler tüm benliğiyle bastırıyordu olanları.
Hep kötülerin kazandığı, bir Dünya da yer alıyormuşuz gibi, neredeyse hiç güzel haber alamıyor, güzel haberler aldığımız zaman da bu bir mucizeymiş gibi seviniyoruz.
Ne kadar zarar verip tehlikeli olabilirler ki? Anlamıyorum…
Bu kadınlar, kızlar, bayanlar, o kadar ötekileştirilip, sıfatlarını çoğalttığınız bu insanlar size nasıl oluyor da zarar veriyor olabilirler ki?
Size zarar vermesinden, kastınız sizi reddetmesi mi?
Ben bunda, hiçbir şekilde zarar verecek bir şey sezmiyorum, görmüyorum da.
Reddedilmek kötü bir şey değildir.
Hele ki, herkes kendini birilerine kabullendirmek zorunda da değildir, ancak kişi sevdiğine hiçbir şekilde zarar vermez, vermemeli de zaten, ama günümüzde sevgi, aşk, kıskançlık, kısıtlamak… Bunların karşılığı sanki sevgiymiş, aşkmış gibi aksedilsede bu çok yanlış bir kavramdır. Aslında “Kadın çiçektir” söylemi kesinlikle doğrudur. Çünkü karşı cins istediği zaman onu koparıp, istediği zaman sulayıp can verebiliyor…
İsterse güneş, isterse yağmur, isterse fırtına olabiliyorlardı…
Öyle ki kadınlar, karşı cinsi reddettikleri için, vuruluyor, bıçaklanıyor, hatta asitli saldırıya uğruyor, ve hatta ve hatta, çocukları gözü önünde işkenceye maruz kalıyor.
Bir kadın, bir insan kendi doğurduğu tarafından yok ediliyor.
Yaradanın bile zoruna giden, O’ nun verdiği canın bir başkasının alması oluyordur büyük ihtimal…
O kadar güzel yaratıyor ki, insanları yaratan.
o kadar Muazzam ki, görebilmek, duyabilmek, koklaya bilmek, konuşabilmek, kendini ifade edebilmek, o kadar değerli ki ama bir başka insanın gelip te senin görmeni, duymanı, konuşmanı…
Hatta bir şeyleri içine çekmeni, sonlandıralabilecek kadar, cani olabiliyor insan denilen o varlık.
Kötü ve korkunç bir ifade ile geldim karşınıza. “Beni tehdit ediyor, Ailemi ve beni öldürmekle tehdit ediyor. Ama ben ifade verdiğimde, benden önce çıkmış oluyor.”
O kadar acı ki, o kadar kötü ki ilgilenebilecek tutunabilecek bir yerinin olmaması.
O kadar korkutucu, o kadar ürkütücü ki sonucu artık biliyorsun, çünkü tehditler o yönde savrulmakta.
Neydi sana bunları düşündüren?
” İnsan kendinin, ışığıdır. “derler, doğru mu? Bazem doğru geliyor, çünkü kendimi bir tek ben anlıyor ve aydınlatabiliyordum. Ama bazen, bu işlevi yapmakta çok zorlanıyordum.
Çünkü canımla tehdit ediliyordum, veya çocuklarımla…
Bir başka yandan, tehditle zorla para talep ediyorsun, ilişkin sarpa sarınca ve reddedilince, yine karşı cinsten olan bir insanı öldürebiliyorsun…
Bu yetkiyi, bu cürreti bu insafsızlığı nereden nasıl kazanıyorsunuz, bilmiyorum ama elbet bir gün sonunuz gelecek.
Elbet bir gün, kadınların gücü(sevgisi) sizleri alt edecek…
Bir gün mutlaka, Bahar dalında yaprak, ağacında sallanan pembe bir gül, en önemlisi mavi göğün altında, kırmızı toprak üstünde, yeşil çimler arasında dolaşan o börtü böcekler…
Ve kadını simgeleyen her şey…
Elbet bir gün kazanacak…
Güneş artık utanmayacak, Güneş olmaktan. Çünkü mesele Güneş olmakta değil, mesele insanların kendi eliyle kararttığı o Dünyayı aydınlatmak zorunda olmakta.
Bizi…
Dünya’yı…
İnsanları…
Doğa’yı…
Hayatı…
Tabiat’ı…
Yeryüzündeki onca canlı yı ışıksız bırakma hakkınız yok!
Benliğinize bir an önce dönebilmeniz umuduyla…