Fakat bu coğrafya da biz Kürtler devletimize hep ağır hep yük gelmişiz ki, bu işkenceler hala devam etmekte.
İçin de bulunmuş olduğumuz bu gelişmiş teknolojik çağ da. Bir baba bir KÜRT BABA oğlunun kemiklerini tam olarak 7 yıl sonra bir torba da koskoca TÜRKİYE CUMHURİYETİ ADALET SARAYI tarafından teslim aldı. Bu tarifi imkansız tarifi acı tarifi zor tarifi ızdırap dolu olan olay ilk te değil di zaten öyle değil mi? İnsan hafızası çabuk unutur ama benim sizlere hatırlatmak istediğim bir kaç hadise daha var.
2014 yılın da kar nedeniyle ambulans gönderilmeyen köyden oğlunu torbayla sırtlayıp hastaneye yetiştirmeye çalışan babanın oğlu yaşamını yitirmişti. Üstelik daha bebekti 3 yaşındaydı.
Yıl 2020 ye dayandığın da ise bişey değişmemişti, bir çatışma da yaşamını yitiren Agit in canazesi ise 3 yıl sonra annesine devletin kargosu olan PTT ile gönderilmişti.
Ve yıl çok değil 2 sene sonrasında da olay yine aynıydı.
Ve biraz daha geriye gidelim, 1995 te dar geçitte jitem tarafından o meşhur toroslarla götürülen 12 yaşındaki Davut Altınkaynak ın cenazesi tam olarak 21 yıl sonra 2 torba da teslim edilmişti. Baba Abdüllaziz in dinlediğim bir röportajında şöyle diyordu; biz Kürtleri niye kimse insandan saymıyor?
Devletin bana çoçuğumu islami ve insani değerleri göz önünde bulundurarak bir tabut içerisinde verilmesi gerekirdi?
Sahiden Kürt’lerin ölüsün den bile bu kadar korkuyor çekiniyor musunuz?
Çünkü araştırmak ta otopsi de bu kadar uzun süren yıllarınızı almamalı.
Bu nefretten ve kinden başka bir şey değil, olaya Kürt gözüyle değil terör gözüyle değil sadece insan olarak bakın desem kaç kişi gözyaşını silip te, kimse bu acıyı haketmez diyebilir?
Sosyal medya da hala dönen o iğrenç kötü ithamları görseniz emin olun nutkunuz tutulur.
Küçük dilinizi yutar hatta ödünüz kopabilir. Çünkü sizlerin tabirince anası da vatana hayırlı evlat yetiştirseymiş diyen şahıslara söyleyecek bir çift sözüm var “keşke anneniz de sizi vicdanlı insani bir şekilde düşündürecek bir evlat olarak yetiştirseymiş. Çünkü bu öfke bu kin ile sen de sığmazsın bu topraklara, öfken çığ gibi büyürse emin ol seni de tanımaz yıkar yakar geçer!
Bu yazıyı bu tarihte yazmak bile canımı bu denli yakarken o anne babanın acısı yürek dağlar.
Bugün şehit düşen Türk askerleri de,
Bu yitip giden canlar da bizim kardeşimiz, abimiz, babamız, ablamız, canımız ciğerimiz.
Savaşsız bir dünya dileği ile…
Ve Aram Tigran’ın bir yazısını paylaşmak isterim.
“Dünyaya bir daha gelirsem, ne kadar tank, tüfek ve silah varsa hepsini eritip saz, cümbüş ve zurna yapacağım.”
Aram Tigran
