Yeter ki bir yerler de sevdiğim insanlar ağlamasın acı çekmesin kıvranmasın.
Yoruluyorum ben acı çeken hasret çeken kadınlar için yazarken.
Bıkıyorum…
Koskoca Dünya da niye ben? Ya da niye çevremdeki insanlar diye soruyorum?
Ayrıca şu sosyal medya hesapları ne çok kişilik biriktirdi içimiz de.
Mutlu ve iyi görüneceğiz diye kendimizi paralamaktan bıkmadan usanmadan gece gündüz çabalıyoruz.
Ağlamasın anneler ben bütün gözyaşı çeşmemi açarım onlar için.
Hiçbir kadın dayak yemesin, kırılmasın kaburgaları morarmasın gözaltları.
Hepsine razıyım.
Ben hep feda ederim kendimi yeter ki anneler çiçeklerine hasret kalmasın.
Akşam üstü balkonundan ya da camından sevdiği adamın yolunu gözlesin.
İçi içine sığmasın.
Korkudan değil heyecandan olsun bunlar.
Ben razıyım her şeye her kötülüğe ama tek şeye değil.
Bir anneyi bebeğine hasret bırakmak hem de günlerce!
Düşüncesi bile kötü.
Hem onların iyileşmez yarası, dinmez acıları öpeyim de geçsin diyen bi anneleri olmayınca.
Geceleri çırpındığı zaman koynunda uyutmazsan nasıl eder sabahı?
Bir şey kırınca o minik bakışlarıyla kimden merhamet bekler?
Kim sabırla yemeğini yedirir ki?
Terlemiş mi diye kim sıvazlar sırtını?
Anneyim ben anlarım onun dilinden ben olmayınca kırılır kanadı lâl olur dili.
Ben olmayınca uyku da tutmaz hem.
Hem anne kokusu sinmiş üstüme yavrusunu arayan ceylan misali her yere dokunuyorum o tanır kokumu bulur beni.
Tutmam lazım ellerini.
Dokunmam lazım güp güp atan minicik yüreğine.
Öpmem lazım dizini, dindirmek için acılarını acılarımı.
Anneyim ben Dünya’yı yaksan kılım kıpırdamaz ürkmem de bebeğimin bir tel saçı için ben çıkartırım o yangını.
Dedim ya her şeyi sırtlarım her şeyi çeker katlanırım.
Bütün kadınlar versin yükünü kurtulan ama beneğim benimle olsun.
3 yaşında da bebeğim 18 inde de 40. Inda da…
Dayanırım her şeye ben yeter ki yanımda olsun o.
Sabah uyanınca güneşim benden önce doğmuş olsun.
Bahar daha ben hazırlığımı yapmadan çalsın kapımı.
Bahar gülleri değil de kır papatyaları takayım güneşten saçlarına ne de yakışır.
Tek korkum bu savaşı kaybetmek değil.
Bu savaşta o nu kaybetmek!
Değiştirmeliyim, değiştirmeliyiz bu düzeni!
Kimse kimseye kul olmamalı hiçbir anne sırf çocuğu var diye birine boyun eğmemeli.
Dimdik durabilmek için tabuta girmemeliyim mesela.
Hayattayken de dik durmalıyım, durmalıyız!
Biz yaşarken mutlu olmak istiyoruz.
Ölünce cennet serilmiş ayaklarımıza boş!
Biz delice sevmek, ve sevilmek istiyoruz hepsi bu.
Hammaddesinde ezilmek değil şarabın.
Kana kana içmek istiyoruz!
Artık kimsenin şerefine değil, bugünde ölmediklere değil!
Gülebilmemize mutluluğa içmek istiyoruz.
Alnımıza mı yazılmıştı bu kara yazı?
Kader miydi sahiden?
Yaşamamız gerekiyor muydu?
Ya biz seçiyorsak bunu?
Ya da değiştirebilme gücünü bulabiliyorsak kendimizde.
Artık dur! Demeyelim mi?
Yıkmayalım mı tabuları.
Parçalanmasın mı prangalar?
Solmasın gül yüzlü çocukların neşesi.
Güneş bizim için doğsun.
Ya da biz doğuralım onu bu sabah kendimiz için.
Güzel yarınları kendimize biz vadedelim.
Umut çiçek açsın yeryüzünde.
Gökyüzüne kuşağı yaraşır tam 7 renkli.
Biz varız!
Buradayız!
Ve artık hiç olmadığımız kadar güçlüyüz!